Ի՞նչ ենք մենք ուզում, կամ ովքե՞ր են ազգի ընտրասերումն ապահովողները

Արդեն ակնհայտ է, որ արագընթաց մեր օրերում սխալները մեծանում ու շատանում են, իսկ դրանց հետևանքները գնալով ավելի վտանգավոր են դառնում։ Ե՛վ իշխանությունը, և՛ ընդդիմությունը չափազանց շատ են սևեռվել իրենց ճիշտ լինելու վրա, դրա համար էլ կորցրել են ճշմարտությունը ճանաչելու ձգտումը, առավել ևս՝ այդ ճշմարտությունը հանրության մեջ կենսագործելու կարևորությունը։ Անհեթեթ վիճակում ենք հայտնվել. ժողովրդավարական ուժերը կարծես առաջնորդվում են թագավորական կարգով, մինչդեռ հայտնի է, որ թագավորական կարգն ու ժողովրդավարությունը հակոտնյա են։ Այնպես է ստացվել, որ մեր իշխանությունները, սպասարկող լինելու և քննարկումների ու պատմական իրողությունների հանդեպ բաց լինելու փոխարեն, դարձել են «անսխալական»: Հազարամյակներ շարունակ մեզ պահած աստվածային առաքինության, հզորության և արդարության ոգին կարծես լքել է Հայոց աշխարհը։ Իրեն արտերկրի հայերի վարչապետ չհամարողը ուզում է փոխել համայն հայության վեհափառ հայրապետին…

Այսպիսով, խառնվել են աշխարհիկ ու հոգևոր իրողություններն ու իշխանական լիազորությունները: Մինչդեռ համայն հայությանը ազգային ու համամարդկային առումով հարկավոր է և՛ աշխարհիկ, և՛ հոգևոր սպասավորում։

Այժմ մի հարց. եթե մեկը փաստի և պնդի, որ վարչապետը խախտել է իր տված խոսքը, ուստի չի կարող շարունակել լինել վարչապետ, և, ըստ այդմ, հանրահավաք կազմակերպի Հանրապետության հրապարակում, ինչպե՞ս կվերաբերվեն դրան «թավշյա» ոստիկանությունը և մնացած պատկան մարմինները: Նույնպիսի քնքշությամբ ու աջակցումո՞վ, ինչպես վարչապետին: Չէ՞ որ, ըստ վարչապետի, երկուսն էլ վարչապետ են։

Հ.Գ. Ցավոք, այս երկու կողմերն էլ խորքային իմաստով չեն ապահովում մեր ազգի ընտրասերումը և ինքնության զարգացումը։

Շարունակելի

Վանո Դադոյան

Մեկնաբանություններ